Furor Teutonicus blog | over | volg | teuto | lyme | archief | doneer | todo
🕰️
  ⬩  
✍️ Evert Mouw
  ⬩  
⏱️ 5 min

Teeven (VVD) voor het recht op zelfverdediging

De inbreker in het Noord-Brabantse Diessen die omkwam als gevolg van een vechtpartij met de bewoners heeft zelf het risico opgezocht. Daarom is het goed dat de bewoners niet aangehouden zijn, al zijn ze nog wel verdacht zolang buitensporig geweld nog niet uitgesloten is.

Zo ziet onze huidige staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, Fred Teeven (VVD), de zaak. Volledig terecht, in mijn ogen, en op dit soort momenten ben ik er trots op lid van de VVD te zijn, ook al heb ik wat twijfels rond het EU beleid en heb ik me in het verleden uitgesproken tegen het internet beleid van Teeven.

Het recht op zelfverdediging (van eigen lichaam, huis, goederen en gezin) is een natuurlijk recht dat niet mag ontbreken in een ontwikkelde samenleving. Helaas zijn er nog steeds mensen met totalitaire trekjes (bv. GroenLinks, in mindere mate ook de PvdA) die het individu liever weerloos maken en afhankelijk willen maken van de staat.

Het heeft ook geen zin om uit te leggen waarom het recht op zelfverdediging zo primair is; een belangrijk deel van linksdenkend Nederland heeft nu eenmaal nog een gemankeerd mensbeeld waarin het eigen initiatief en de eigen verantwoordelijkheid voor een deel ontbreekt. Bovendien wordt de dader nog vaak gezien als slachtoffer van de samenleving; een soort omkering van waarden.

Fred Teeven heeft gelijk als hij stelt dat de bewoners die zelfverdediging toepassen in feite slachtoffers zijn. We betalen belasting zodat de staat (overheid) ons kan beschermen tegen o.a. inbrekers; daartoe richt de overheid een politie-organisatie in. Als er ingebroken wordt, dan is dat een teken dat de overheidsbescherming faalt of niet toereikend is en de bewoner is daar dan het slachtoffer van — en is ook slachtoffer van een aanval op zijn persoon, zijn huis en zijn bezittingen. Zelfverdediging is dan een laatste redmiddel.

De bewoners krijgen te maken met onverwachte en ongevraagde dreiging, hebben niet de tijd en de training om daar evenwichtig op te reageren, kortom worden letterlijk overvallen door de situatie. Aan het ontstaan van die situatie hebben ze duidelijk geen schuld; het initiatief ligt bij de inbreker. Zelfs disproportioneel geweld kan onder zulke omstandigheden nog op mijn begrip rekenen. Neem bijvoorbeeld de casus waarbij een inbreker een wapen bij zich draagt; als bewoner kun je niet zien of dat het wel geval is, of juist niet het geval is. Het is dan verstandig van het ergste geval uit te gaan en daar past ook een snelle en doeltreffende tegenaanval bij. Een te “lieve” benadering kan in de verwonding of dood van de bewoner resulteren. (Bewoner geeft klap, drugsgebruikende inbreker steekt met mes terug.)

Op politiek-cultureel niveau is het winst dat we nu een staatssecretaris hebben die staat voor een gezonde reactie richting zowel slachtoffers als daders; die staat voor de vrijheid van het individu om zichzelf te beschermen. Het is ook winst dat er vanuit de regering niet langer toegegeven wordt aan het linkse ideaal van de zwakke, weerloze mens; nu worden mensen weer gestimuleerd te werken, eigen keuzes te maken en zichzelf zo nodig te verdedigen tegen criminelen. En voor de verandering helpt Justitie nu de mensen die zichzelf verdedigen in plaats van de mensen die geen respect hebben voor andermans domein. Dit is een belangrijke omslag in het denken.

Zie ook op De Speld: Arbeidsongeschiktheidsverzekering inbrekers wordt onbetaalbaar 😉

Reacties

✉ Emil Snijer op 2012-09-26

Helemaal mee eens, geweldig stuk!

✉ Ahasveros op 2012-09-28

Het zou nog mooier zijn als inbrekers in een nieuw te vormen wet gewaarschuwd worden dat ze het recht verspelen een aanklacht in te dienen als hen ‘iets’ overkomt .
De overheid zal dan moeten beslissen of het gebruikte geweld proportioneel is en, of er tot strafvervolging wordt over gegaan…

✉ Jules o

@Ahasveros, ik heb het gevoel dat je nu strafrecht en civiel recht door elkaar haalt. In het strafrecht kun je aangifte doen, bij de politie, en dan is het altijd aan ‘de overheid’ om te bepalen of tot strafvervolging kan worden overgegaan. In het civiel recht daarentegen moet je iemand zelf ‘voor het gerecht dagen’ om bijvoorbeeld te vragen om een schadevergoeding of om een uitspraak te doen over zaken als bijvoorbeeld een schuld of eigendom. Het civiel recht gaat dus nooit over het bestraffen van een misdrijf of overtreding, maar soms wel over het vaststellen van de schade die iemand heeft ondervonden van een misdrijf.

Ik denk dat je iemand in een rechtsstaat onmogelijk het recht op aangifte kunt ontzeggen, ongeacht de omstandigheden. Bovendien is aangifte in de situatie waarover we het nu hebben waarschijnlijk nooit nodig. Dat er iets mogelijk strafbaars heeft plaatsgevonden (te beginnen bij de inbraak zelf) is namelijk zonneklaar en de officier start dus uit eigen beweging een onderzoek. Daarvoor is geen aangifte nodig.

Wat Teeven volgens mij voorstelt is dat in gevallen waarbij het slachtoffer van de inbraak geweld heeft gebruikt, anders moet worden omgegaan met het feit dat ze daarmee ook verdachte van een misdrijf kunnen worden. Omdat op voorhand duidelijk is dat uit zelfverdediging en mogelijk uit noodweer is gehandeld, wordt zo’n slachtoffer voortaan niet meteen ingerekend en ondervraagd, maar wordt de situatie eerst op andere wijze onderzocht. Daar valt zeker iets voor te zeggen.

Stel nu dat in de loop van zo’n onderzoek sterke aanwijzingen ontstaan dat het slachtoffer van de inbraak bij zijn zelfverdediging excessief heeft gehandeld (hij heeft de inbreker bijvoorbeeld eerst met een mep bewusteloos geslagen en hem vervolgens alsnog met een bijl de handen afgehakt) kan alsnog worden overgegaan tot strafvervolging van het slachtoffer van de inbraak. Die wordt daarmee dus alsnog verdachte. Er zit een grens aan het begrip ‘noodweer’; m.a.w. je mag iemand niet in de rug schieten als hij een brood van je jat en daarmee de winkel uitrent, dat is niet proportioneel.

Als hieruit blijkt dat het inbraakslachtoffer inderdaad een strafbaar feit heeft gepleegd, kan hij - net als eenieder - alsnog vervolgd en veroordeeld worden. Hierbij zal een rechter altijd (dat doet deze in de huidige situatie ook) dat er sprake was van noodweer en zelfverdediging en de (eventuele) straf kan daardoor lager uitvallen.

Na veroordeling van het inbraakslachtoffer door de strafrechter, zou de inbreker - die inmiddels geen handen meer heeft - alsnog uit eigen beweging (vaak zal zijn advocaat dat doen, want die heeft wellicht een deel van een eventuele schadevergoeding als betaling voor bewezen diensten op het oog) naar een civiele rechter kunnen stappen om een schadevergoeding te eisen van degeen die hem de handen heeft afgehakt. Dat is inderdaad nogal zuur.


Deze blogpost werd in december 2022 overgezet van WordPress naar een methode gebaseerd op Markdown; het is mogelijk dat hierbij fouten of wijzigingen zijn ontstaan t.o.v. de originele blogpost.