De titel van dit stukje zou pakweg vijf jaar terug nog veel verontwaardigde reacties ontlokken. Ik had toen wel ‘s discussies met medestudenten. Volgens hen ging studeren toch vooral om persoonlijke vorming — hoewel ze dat soms niet zo goed konden definiëren. Die vorming was in ieder geval heel belangrijk, net zo belangrijk als het niet meten langs de banale ladder van de baankans of maatschappelijke relevantie. Immers, je moest vooral doen wat je interesse had (leuk vond) en dan kwam de rest vanzelf wel.