Fietsend naar de bioinformatica conferentie voor een privacy praatje

Kort terug heb ik de fietsrouteplanner ontdekt. Ik wilde van Leiden naar de Veluwe, en dankzij die website had ik al snel de beschikking over een GPX routebestand dat ik in mijn Garmin GPS kon zetten. De KMZ die ook uitgespuugd werd door de fietsrouteplanner was erg handig om de route alvast met Google Earth te verkennen. Eenmaal op de fiets was het soms toch nog wat zoeken door wegwerkzaamheden e.d., en omdat mijn Garmin maar 50 routepunten accepteert, maar daar was omheen te werken.

De route zie je op het kaartje hierboven. Ik werd getracteerd op mooie fietspaden en routes langs mooie stukjes Nederland. Fantastisch, zoals mijn landgenoten die fietsroutes hebben aangelegd. Mooie huizen, landelijke gebieden, kerkjes, sloten, plassen, natuurgebieden… en ik kon nog vlot doorfietsen ook.

Twee dagen later ging ik op de fiets naar Lunteren, waar ik uitgenodigd was op de NBIC (Netherlands Bioinformatics Conference) om samen met een expert uit Delft in een workshop een kort praatje over de nieuwe databescherming- en privacywetgeving van de EU te spreken. (Jazeker, soms is de EU ook nuttig bezig.) Dit naar aanleiding van o.a. mijn paper daarover. Het was leuk mensen te zien die ik nog kende van het AMC. Bovendien was het ook nog prachtig fietsweer en was er vanuit de zaal veel interesse.

Sinds ik gestopt ben met mijn werk bij i2i zijn mijn gezondheid en conditie flink vooruitgegaan. De reisafstand, de problemen met de NS, de onmogelijke woningmarkt in Amsterdam en het gebrek aan werkelijk begrip op mijn werk voor mijn fysieke en praktische situatie na het motorongeval noodzaakten me dat werk stop te zetten en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Het was een doodlopende weg, en zoals gezegd, mijn gezondheid en conditie varen er wel bij.

Het vinden van een nieuwe positie valt me niet mee. We zitten middenin een neergaande arbeidsmarkt, waardoor zelfs de ICT vacatures waar ik op reageer overspoeld worden met reacties. Hierdoor is het erg lastig om op gesprekken te komen. De hoge vervoerskosten (bijna 70% belasting op benzine), de (te) hoge huurprijzen in gebieden waar wel veel werk is (vaak is de huur meer dan 60% van het netto salaris), en de lager wordende lonen door de economische neergang maken het er ook niet beter op. Die neergang kan trouwens nog erg lang duren, als we de president van de Duitse bank moeten geloven.

Een paar jaar geleden was ik nog een vervelende pessimist. Volgens sommigen moest ik positief denken. Staatsschuld: geen probleem, de economie groeit toch altijd. Ik geloof daar helemaal niet in; je moet realistisch denken. Maar kennelijk ben ik toch nog iets te positief geweest. Een andere positie vinden kost me meer tijd dan ik verwacht had. Ik zit nu al een maand op de bank.

De kans is vrij groot dat ik daardoor in een afhankelijke positie terecht kom. Nu heb ik voor zo’n vangnet lang genoeg belasting betaald, maar het bevalt me helemaal niet. Als het zover zou komen dat ik van een uitkering moet leven, dan zal ik me onthouden van publieke uitingen over de politiek. Ik ben nl. nog steeds voorstander van een censussysteem waarbij alleen belastingbetalers bepalen hoe het belastinggeld uitgegeven wordt. Wel ga ik dan lekker bezig met het lezen van boeken, met het verbeteren en actualiseren van mijn programmeervaardigheden, met mezelf beter positioneren op de huidige arbeidsmarkt, met sport, enzovoorts.

En natuurlijk ga ik door met het vinden van werkmogelijkheden. Maar zelfs al vind je na enige tijd een baan, dan is dat nog geen hoofdprijs. Leuke en interessante projecten worden steeds schaarser omdat bedrijven zich defensief moeten opstellen. Dat maakt dat het werk zelf vaak ook minder uitdagend wordt. Dat is prima voor tijdelijk, maar voor de lange termijn wil ik toch structureel iets dat beter aansluit bij mijn redelijk hoge opleidingsniveau. Ikzelf en de samenleving hebben niet voor niets daarin geïnvesteerd. De jaren van studie gecombineerd met 20 uur werk per week waren leuk maar ook intensief.

Nog maar kort terug hield ik een praatje voor studievereniging De Leidsche Flesch, waar ik alumus ben. Ik was uitgenodigd voor de bachelor oriëntatiedag. Veel studenten willen graag goed nadenken over welke master ze gaan doen, wat voor werk ze ermee kunnen doen, en hoe hun leven er na de studie uitziet. Ironisch is het wel, om daar mensen te helpen met hun toekomstige carrière, om vervolgens zelf eigenlijk ook wel wat goede raad te kunnen gebruiken. Die kreeg ik overigens ook: een andere spreker, die al met pensioen was, raadde me met enige voorzichtigheid aan toch wel een PhD (promotietraject) te doen.

De NBIC conferentie en de gesprekken met de mensen daar herinnerden me eraan hoe fris een academische werkomgeving kan zijn. Dat heeft me zeker weer wat meer warmer gemaakt voor mogelijke promotieplek, ondanks dat het slecht betaalt. Natuurlijk moeten aan praktische randvoorwaarden zoals betaalbare huisvesting e.d. wel voldaan worden, wat Amsterdam al praktisch uitsluit. Daarom ga ik toch nog even rondkijken op andere universiteiten.

Morgen weer een flink stuk fietsen. Ik ga weer terug van de Veluwe naar Leiden. Mijn carrière was nog nooit zo uitzichtloos (op de korte termijn dan), en mijn lichamelijke conditie nog nooit zo in een opgaande lijn. Alles ligt nu weer als een leeg blad voor me, en ik kan straks weer nieuwe tekeningen maken. Ik heb niks met voetbal, maar Johan Cruijff had het bij het rechte eind: elk nadeel heb z’n voordeel.

Reacties

✉ Emil op 2013-04-18

Dat is toch niet te geloven hè, dat er geen werk voor je is. Hier hetzelfde. Kwaad word je ervan.
Door,leren ach, … zou het helpen? Ze schuiven de jonge meisjes naar voren lijkt wel. Krijg je straks een overschot van. Dr. Maliélle, (gepromoveerd bij Dr. Geilgraag, ze snapt er de ballen van, maar hij wilde ook wat!) Wijven uit mijn HBO opleiding 2003-2005, zie ik nu aan hun PhD op de VU, en ze hebben minder hersens dan ik! Daar klopt gewoon geen hol van. De toekomst ziet er echt bar en boos uit. Alles wat zelf kan denken wordt gemeden als de pest. Je moet het IQ hebben van Einstein, geen eigen mening, en ambitie op oneindig. Geniale slaafjes willen ze. Maar wat je krijgt zijn dure papegaaien!

Deze blogpost werd in december 2022 overgezet van WordPress naar een methode gebaseerd op Markdown; het is mogelijk dat hierbij fouten of wijzigingen zijn ontstaan t.o.v. de originele blogpost.