Furor Teutonicus blog | over | volg | teuto | lyme | archief | doneer | todo
🕰️
  ⬩  
✍️ Evert Mouw
  ⬩  
⏱️ 5 min

Iedere motorrijder valt een keer. Vandaag was het mijn beurt.

Het afgelopen weekeind bracht ik door op de Veluwe, bij mijn ouders. De Veluwe is tijdens de herfst prachtig met alle kleurschakeringen. Met mijn vriendin heb ik nog een mooie boswandeling gemaakt en we zijn heel wat paddenstoelen tegengekomen.

Vanochtend tijdens de spits ging ik met de motor naar het werk. Dat is altijd gevaarlijk, zeker voor negenen, maar dat is soms nu eenmaal onvermijdelijk. Na jaren ervaring in de file besef ik nog steeds het risico, maar heb ik ook wel enige handigheid opgedaan. Deze keer had ik pech: een automobilist zag mij niet en ging ineens naar rechts, en kwam op mijn rijstrook. Ik kon niet meer voldoende uitwijken en de rechtervoorzijde van de auto raakte de linkerzijde van mijn motor. Gelukkig reageerde ik automatisch door tijdens het uitwijken, wat je dan toch ook vanzelf doet, op het laatste moment, net voor de impact, iets naar de auto toe te leunen. Ik maakte een flinke smak op mijn linkerschouder en gleed nog iets van acht meter door. Mijn motorkleding werd beschadigd maar dat motorpak voorkwam wel dat ik zelf schaafwonden kreeg.

motor

Toevallig reed er net politie, die de rijstrook ging afzetten. Een chauffeur van IKEA, zelf een motorrijder, bleef ook om hulp te verlenen. Altijd leuk om te horen dat ik netjes en ervaren door de file reed. Ik moest blijven liggen. Van mijn cursus Wilderness Advanced First Aid en het blok Trauma bij geneeskunde (LUMC) wist ik ongeveer wat ik kon mankeren en deed dus een eerste self-assessment. Ik was bang voor gekneusde ribben en vreesde voor mijn sleutelbeen. Verder leek me dat alles in orde was. Niet veel later was een auto van Rijkswaterstaat ter plekke, die het gebied ging afbakenen met pionnen.

motor close-up

Na enige tijd kwam de ambulance. Tijdens een korte check werd geconcludeerd dat ik niets gebroken had, en werden de auto en de motor, inclusief de bestuurders, door een bergingsbedrijf afgevoerd. De autobestuurder was ook flink geschrokken en stelde zich in alle opzichten coöperatief op. De chauffeur van de bergingswagen reed zelf ook motor, wat een luchtig gespreksonderwerp gaf.

Bij de berging vulden we het schadeformulier in. Een taxi was al gebeld om me weer thuis te brengen; terug naar Elspeet leek me het verstandigst. Eenmaal in Elspeet belde ik mijn moeder, en belde ik ook mijn huisarts met de vraag om een foto van het sleutelbeen. Ik weet dat het altijd erg lastig vast te stellen is of een sleutelbeen wel of niet gebroken is, en ik wilde zekerheid. Ook al geneest zo’n breuk vaak goed, dan nog wil je voorkomen dat het scheef aangroeit, omdat je dan functionele bewegingsbeperkingen kunt krijgen. En dat wil je niet als je bijvoorbeeld gaat kanovaren.

auto

In het ziekenhuis van Harderwijk bleek mijn angst gegrond: er werd een gebroken sleutelbeen en twee gebroken ribben gediagnosticeerd. Het sleutelbeen toont een dislocatie (twee stukken bot over elkaar geschoven) en een afgebroken splinter. Al met al niet al te ongunstig: gebroken ribben helen vaak prima, en er is geen ernstige versplintering of dubbele breuk van het sleutelbeen. Ik moet zeker zes weken mijn arm in een mitella houden. Over een week, als de inwendige bloeding (hematoom) weg is, moet ik bij de chirurg in Harderwijk komen om het verdere traject te overleggen.

Deze winter geen motor meer. Voordat het bot goed dichtgegroeid is ben ik twee maanden verder, en dan is het hartje winter, nog gevaarlijker, en dan heb ik twee maanden niet op de motor gezeten. Plus dat ik nog een nieuwe helm en kleding moet regelen. Het zal dus veel treinen worden, of misschien een auto hoewel zo’n auto me afschrikt — ik heb de afgelopen jaren genoeg files gezien om te weten dat iets grotere afstanden met de auto bijna ondoenlijk zijn. Het nadeel van de trein is dan weer de drukte — ik zit niet echt te wachten op mensen die tegen me aan zitten en duwen terwijl mijn ribben los liggen. Het wordt nog even creatief nadenken over verstandige oplossingen om mezelf inzetbaar te houden.

broek

De gespecialiseerde verpleegkundige heeft me goed advies gegeven en ook een berg stevige pijnstillers. De nachten zullen wel iets minder leuk worden. Ik blijf de komende tijd nog even bij mijn ouders op de Veluwe. Ik ga wat pijn verbijten en veel films kijken en, mits ik niet te suf ben door de pijnstillers, ook nog een werkgerelateerd zelfstudieboek lezen.

Kortom, weer volop avontuur, adrenaline, en nieuwe ervaringen. Nietzsche’s devies “leef gevaarlijk” heeft dan toch helaas ook wat lichamelijke en materiële schade tot gevolg, en komt ook bijzonder slecht uit in de eerste maand van een nieuwe baan. Bij dit soort letsel is het bijzonder onhandig om in Amsterdam te werken als je daar niet woont; of je nu met auto, motor of trein gaat, onhandig blijft het met losse ribben en een mitella. Ook exit voor een Gala, een LAN party, en nog enkele activiteiten die op de agenda stonden. Ach, ik leef nog, nu nog bewuster.

Reacties

✉ Jules op 2012-10-22

Tjemig Evert! Dat is wel even schrikken man. Gelukkig kun je het nuchter en met een zekere luchthartigheid navertellen en is de schade in zoverre beperkt gebleven dat je volledig herstel kunt verwachten. Ik kan me desondanks voorstellen dat je stevig baalt. Herstel snel en voorspoedig!

✉ Emil Snijer op 2012-10-22

Zo nou wat een pech vandaag Evert. Sterkte de komende tijd, beterschap,

groet!

✉ Erik op 2012-10-22

Balen man! Sterkte en beterschap! Enne… alcohol geneest alles. Je mag nog steeds een whisky’tje komen halen 😛

A lot of strength and fast recovery. I hope you are back on your feet soon and finishing your goals 😛

✉ Jeroen Nieuwenbroek op 2012-10-25

Evert, allereerst een snel herstel gewenst van een andere motorrijder (die nog steeds een keer onderuit moet gaan).

Ik heb een vraagje wat niet hier thuis hoort maar waar je wellicht even over mee kan denken om de pijn even te vergeten. Ik heb via het internet je artikel gelezen over de Iomega NAS. Het is me gelukt om via ssh in te loggen, de files aan te passen maar na een herstart heb ik een pingbare baksteen. Ik vermoed dat ik een tikfoutje in de file: sohoProcs.xml gemaakt heb. Via ssh, samba of http kom ik niet meer op de nas. Ik kan hem wel pingen :-/ Is er naast “de schijf eruit halen/ in een andere machine zetten / mounten/fixen” nog een andere methode om de NAS te fixen?
Alvast bedankt voor meedenken!

✉ Jeroen Nieuwenbroek op 2012-10-26

Ik heb schijven over gebouwd in mijn linux pc /mounten/aanpassen & met succes. De vi editor en ik bleken niet compatibel te zijn. Pebkac!

✉ Evert Mouw op 2012-10-26

@ Jeroen: zo te zien heb je het zelf al weten te fixen, mooi! Zelf heb ik geen NAS meer dus kan ik niet veel meer testen. Alle info die ik geven kan, en de bijbehorende discussie, staat op TechMonks hier.


Deze blogpost werd in december 2022 overgezet van WordPress naar een methode gebaseerd op Markdown; het is mogelijk dat hierbij fouten of wijzigingen zijn ontstaan t.o.v. de originele blogpost.